به گزارش سایت drive The، در اواخر دهه 1970، پنتاگون کلاس جدیدی از هواپیماهای تجسسی میدان نبرد را که بتواند به حریم هوایی ممنوعه نفوذ کند را در دست اقدام و بررسی قرار داد. با در نظر گرفتن این موضوع، نیروی هوایی ایالات متحده، آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی Northrop که قبلاً تجربه ای در زمینه فناوری رادارگریزی داشت را مامور ساخت هواپیمای سیستم راداری پیشرفته کرد. نمونه اولیه هواپیمای بهدستآمده با نام آبی پنهان (Tacit Blue) شناخته میشد، که اکنون توسط نیروی هوایی به عنوان یکی از موفقترین فناور¬هایی است که تا به حال سرمایهگذاری شده است.
برای روشن شدن تاریخچه پروژه آبی پنهان، موزه هوایی وسترن در تورنس کالیفرنیا، سال گذشته میزبان مهندس هوافضای کهنهکار Northrop، دان موری بود. مدیر موزه، موری را به عنوان "بازیگر کلیدی در توسعه فناوری¬های رادار گریز" معرفی کرد. مهندس باسابقه صحبت را با مقدمه¬ای کوتاه آغاز کرد و اظهار داشت که در طول 50 سال کار خود در شرکت Northrop که سپس در سال 1994 با Grumman Aerospace ادغام شد، با حداقل 12 "برنامه هواپیمای جدید" درگیر بوده است. موری گفت: احتمالاً هیچ یک از آن¬ها بیشتر از برنامه آبی پنهانی منحصر به فرد نبوده است.
موری به عنوان ناظر پروژه ساخت برای پروژه آبی پنهان، منصوب شد. هدف آن برنامه تولید هواپیمایی بود که جنبههای بقای میدان نبرد یک هواپیمای رادارگریز با قابلیت و احتمال پایین رهگیری (LPI) را داشته باشد. این نوع رادار از تکنیک¬های مختلفی برای جمع آوری اطلاعات بدون به خطر انداختن موقعیت خود استفاده می کند. بر این اساس، هیچ یک از اطلاعات جمعآوریشده در داخل هواپیما پردازش نمیشود. در عوض، یک پیوند داده LPI آن را برای پردازش و بهره برداری سریع به یک ایستگاه راه دور روی زمین می فرستد. این برنامه مخفی به موازات ابتکارات بزرگتر که در آن زمان در دست اجرا بود وجود داشت که با هدف استفاده از یک سیستم راداری مانند آبی پنهان برای شناسایی سریع و مقابله با پیشرفتهای زرهی شوروی در هر آب و هوایی انجام میشد.
موری توضیح داد که بالها و بدنه هواپیما از یک آلیاژ آلومینیوم استاندارد ساخته شدهاند، در حالی که لبههای حساس به رادار و لبههای جلویی بالها از "مواد کامپوزیت اختصاصی Northrop" ساخته شدهاند که کلید اصلی رادار گریز بودن هواپیما را ایجاد می کنند.
موری و تیمش در ابتدا وظیفه نصب اجزای جت، از جمله سیستم هیدرولیک و سوخت، سیستم دریچه گاز، و سیم کش و سیستم های کنترل Tacit Blue را بر عهده داشتند. بین سالهای 1981 و اوایل سال 1982، تیم موری بررسیهایی را در آشیانه انجام داد تا سیستمهای کنترل پرواز و روشهای پشتیبانی که در صورت بروز نقص انجام میشد را بررسی و رفع عیب کنند.
پس از تکمیل آزمایشات زمینی، برنامه آزمایشی پروازی Tacit Blue آغاز شد. ماموریت در منطقه 51 از فوریه 1982 تا ژوئن 1985 انجام شد و شامل بیش از 140 پرواز به مدت 250 ساعت بود. در طول این آزمایشها، تیم تحت تأثیر رادارگریزی Tacit Blue، قرار گرفتند.
موری گفت: «به طور خلاصه، وزن هواپیما در هنگام برخاستن 30000 پوند و ضریب بار نهایی حدود 3 Gs بود، بنابراین هواپیما قابلیت مانور بالایی دارد». موری در حالی که هنوز از هواپیما دفاع میکرد، این را تکرار کرد و افزود: «زیبایی در چشم بیننده است و این هواپیما زیبا نبود، اما همه جنبههای عملیاتی آن بهطور تحسینبرانگیزی عمل کرد.
پروژه Tacit Blue برنامه محرمانه مشخصی داشت. حتی با وجود اینکه بیش از 100 بار در روز روشن پرواز کرد، هواپیما کاملاً در تاریکی باقی ماند تا اینکه از طبقه بندی خارج شد. این جت سرانجام توسط نیروی هوایی در آوریل 1996، 11 سال پس از قرار گرفتن در انبار، به عموم مردم معرفی شد.
با این حال، مفاهیم رادارگریزی در پروژه آبی پنهان، در بسیاری از سیستم های راداری ایالت متحده استفاده می¬شود. فناوری رادار LPI نیز به سرعت در هواپیماهای رادارگریز رایج شد و B-2 از آن بهره برده است. امروزه رادار LPI و سیستم¬های جانبی آن از عناصر ضروری نیروی هوایی آمریکا هستند و در انواع رادارگریزها مورد استفاده قرار گرفته اند.